Дмитрий Акулич Ляцець у неба

Трымайся за мяне!

Каб не адчуць свой страх.

Каб быць упэўненай у сябе –

Трымайся толькі за мяне!

02.2019

*****

Калі заплюшчваю я вочы,

Я бачу вобраз твой!

Калі не побач, к табе хочу!

Я закахаўся, дужа, зноў.

Я асалоду шчасця маю –

Не верагодны чалавек!

Я нібыта на крылах, я лятаю.

Я ўздымаюсь на паверх.

У іншым асяроддзі зараз.

Зачараваны толькі ў цябе!

І штосьці ўнутры зайгралась,

Бо перашкод не існуе.

Я адчуваю болей моцы

І прыгажэй, я бачу свет.

Я рады дню, я рады ночы!

Я адганяю колькасць бед.

І думкі толькі пра цябе.

Абдымкі, пацалункі з намі.

Сэрца злучылі мы ў сабе.

Я добра адчуваю – закаханы!

05.2019

*****

Балючы крок раблю я моўчкі,

Бо розніцы няма, каму казаць.

Адзін параз, а вас тут колькі!?

Хапае, каб зубы сціскаць.

І быў той час, калі казалі вусны.

Але насамрэч, лепей прамаўчаць.

І беглі хутка, год за годам, вёсны –

Стаміўся я нарэшце вандраваць.

Спыніўся я на позірк чалавечы,

Бо знікла разам усё вакол.

І толькі ён адзін, з далечы,

Усё зразумеў, ні слова ў дакор!

Дзяўчына русая, з блакітнымі вачыма.

Нібы сачыла, што адбудзецца далей.

Ці будзе як раней, ці ўсё ж магчыма?

Я рызыкну каханнем на давер.

09.2020

*****

Сышоў, надышоў прыпынак.

Ты адчуваеш час знутры.

Пустая плошча або рынак,

Па-рознаму прайшлі гады.

Дзе цябе толькі не насіла,

У выніку сябе ты не знайшоў!

Выдаткаваная любоў і сіла,

Час выхаду і змены падышоў.

І шмат знаёмых атрымаў,

З якімі больш няма тут зносін.

Сябе шукаў, сябе зламаў:

Апошнюю сустрэў ты восень.

Праз пару крокаў згіне імя,

Маршрут вядзе ў адзін канец!

І не чуваць звароту, Дзіма!

Ня быў пасланы за табой ганец.

10.2017

*****

А ў гэту ноч знікаюць ліхтары,

Калі знахожуся пад імі.

І за спiной нябачныя яны.

Зганяюць у цемру мае цені.

Па вуліцы зіхцяць агні.

Наперадзе шляхі малююць:

Абрысы чалавека, мабыць міражы,

Ці праўду, разабрацца цянуць.

Кроку назад ніякага няма,

Бо можна заблудзіцца болем!

І я іду, наўзгон, да вобраза,

Які здаецца шэрым змрокам.

Да раніцы, паспець мне б дакрануцца!

Ці хопіць часу да аблічча?!

Ён заклікае болей не спыняцца.

Прайсці, каб потым ганарыцца.

Можа мне мроіцца, мяркую…

А да адказу, трэба ўсё прайсці.

Пастаўлю мэту, гэтым рызыкую –

Ці будуць да світання ліхтары!?

05.2019

*****

Я адпусціў яе – выпраўленні.

Адчуў сябе па-новаму знутры!

Я не забуду ўсе імгненні,

Ад пераходу стану мітусьні.

Вецер свабоды зноў ахопіць

І я бягу туды, куды хачу.

І абавязкі клопату не гоняць.

Я нібы з крыламі і я лячу.

Ніякай болі, змрочных думак –

Не аб цябе абшар вакол.

Усё роўна мне да чутак.

Зганіць шчасце твой праклён.

Няма прыпынкаў на сумненні.

Я не баюся дрэнных слоў!

Я маю рацыю, учынак на звальненне.

Я выйшаў з шэрасці кутоў.

03.2019

*****

Згубілі сувязь паміж намі.

І меж не бачна, дзе ж мы ёсць!?

Сум ля ракі, сум між дамамі

І дзе гамоняць сваякі.

Адкрыю вокны – свежае паветра.

Прайшлось па перажытку дзён.

Цэтлік кахання ў сэрцы непрыкметна,

Але пачуцці болю на праклён.

Час разганяе ўскладненьні,

Але ж павольна, мне б хутчэй!

Нажаль, назад ён не паверне,

Трэба трымацца мне мацней.

Шмат перашкод наперадзе яшчэ.

Бачу цябе заплюшчыў вочы.

Святлом халодным ты мяне,

А я ўсё ж, к табе зноў хочу!

05.2019

*****

На барацьбу мы выйшлі разам:

Каб волю бачыць, а не чуць!

Пад бел-чырвона-белым сцягам,

Людзі свабодаю жывуць!

Не хочам мы чакаць, баяцца!

Хочам сумленных выбараў, правоў!

Мы вырашылі разам, аб'яднацца,

Каб самастойна вырашаць свой лёс.

Апошні вечар розных пакаленняў.

Плошча шуміць – рэжым падзе!

Натоўп вялікі, жнівень зменаў,

Да перамогі нас вядзе!

07.2020

*****

Я падарожнічаю, але ж у думках.

Бо сёння ў вечар я адзін.

“Як прабіраюся па вулках,

Што завядуць мяне ў цір.

Дзе барацьба, не быць мішэнню,

А брацца, ціснуць на курок.

І класці сабе ў кішэню –

Карысць, за пройдзены ўрок.

Хтосьці застаўся, я ж далей,

Прайдуся, па беразе марскім.

Пасля заходу сонца, я хутчэй,

Бягу ад хвалевых чарцей.

Ад тых, хто хоча патапіць

У бруду фальшы і хлусні!

Схаваць мяне, а больш спыніць:

Каб да вяршыняў я не змог дайсці.

Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!

Змагу працягнуць марыць зноў

І ўглядаючыся, як расквітае зорка,

Я прыбяру свой парасон.

Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.

І нятутэйшая, чужая, ад мяне!

А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”

Усё ж я веру, веру ў сябе!

01.2019

*****

Каго хачу я падмануць?

Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?

Хачу старонку разгарнуць –

Тут не хапае папярэдніх!

Так! Я іх сарваў, спаліў!

Сапраўдныя засталіся старонкі.

Я рады, што гэта я стварыў –

Навёў у сабе парадкі.

Боль ад сябе я адчапіў,

Думкі дрэнныя зляцелі.

Старонак момант не спыніў,

Да попелу яны згарэлі.

І без мінулага мне добра.

Словы кладуцца нібы ліст!

Не душыць, не сціскае кобра

І без увагі пралятае свіст.

Жыву я сённяшняй паэмай,

Не адступаючы назад!

Я рады, што з гэтай зменай,

Пабудаваў я новы лад!

10.2017

*****

Павольна апускаюцца сняжынкі.

Быццам бы, вецер не кранае іх.

І ціхім днём, нібы парушынкі,

Ціхенька, сядуць на мой дом.

І на двары, на даху, па ўсёй акрузе –

Іх вельмі шмат сабралася зімой.

І колькі іх яшчэ да нас прыбудзе,

Каб усё схавалася пад коўдру, белізной?!

А снежань, толькі зараз распачаўся

І кажа нам, што змены падышлі.

І з першым снегам ён не памыляўся,

Усё як трэба, глядзім у календары.

І ўскалыхнула мой настрой надвор'е.

Са святам, з радасцю ўнутры,

Я назіраю на зімовае спатканне –

Сняжынак, што кранаюцца зямлі.

01.2019

*****

Блукаю я сярод аблокаў.

Была ты побач. Дзе ж цяпер?

Хапіла табе пару крокаў,

Ты павялічыла між нас памер.

І наляцелі чорны хмары,

Маланка б'ецца, нібы звер

І адгалоскі грому прамаўлялі:

“Тваё жыццё сярод папер!”

І не звяртаючы ўвагі грому,

Хачу я бачыць твае прамяні!

Каб апынуцца каля дому

І цалавацца ля ракі.

Але ты знікла, маё сонца…

За навальніцай, мабыць, ты.

Злуешся на меня, а я не моўчкі,

Кажу як не хапае цяплыні.

Пасля праз час усё сціхае

І неба чыстае, але ў начы.

І дзеля шчасця сонца не спрыяе:

Я каля зорак, вольны і чужы.

01.2020

*****

Я паранейшаму пакіну след.

Не ведаю, якое будзе заўтра.

Праблемы гоняць мяне прэч,

А я трапляю, дзе шмат жарту!

Сур’ёзнасць мне б набыць у словах,

Размовы былі б бяз хлусні.

А я жыву з людзьмі ў умовах

І цяжка мне ад іх сысці.

Калі не цалкам разабрацца:

Дзе праўда ёсць,