- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (12) »
— А што мне рабiць? — закрычала Лота. — Цi ж вы не хочаце, каб я была кiмсьцi?
Мы далi Лоце Розу i шкляны кошык i сказалi, што трэба рабiць Чырвонай Шапачцы. Але калi Чырвоная Шапачка прыйшла да бабулi — а гэта была гасцiная мiсiс Берг, — у кошыку не было ўжо нi разынак, нi мiндаля.
— А дзе ежа для бабулi? — спытаў Джонас.
— Роза з'ела, — адказала Лота.
Пасля гэтага Джонас не хацеў больш гуляць з Лотай у Чырвоную Шапачку. А Скоцi стамiўся прыкiдвацца, што ён збiраецца з'есцi бабулю. Джонас вiсеў на iм увесь час, а Скоцi вiляў хвастом i нарэшце збег. Ён запоўз пад канапу i час ад часу выглядваў адтуль i гаўкаў. Скоцi заўсёды падабаецца, калi мы прыходзiм да мiсiс Берг.
Потым мы перагледзелi ўсе астатнiя рэчы ў шуфлядках мiсiс Берг. Там быў iгольнiк з чырвонага сацiну, як сэрца, i маленькая карцiна ў залатой раме, дзе быў намаляваны прыгожанькi анёл з доўгiмi валасамi. У яго былi вялiкiя крылы, а апрануты ён быў у белую кашулю. Лоце падабаюцца малюнкi, мне таксама.
— Як жа гэта анёл змог апрануцца ў кашулю? У яго ж крылы. — Хацела ведаць Лота.
— Можа, ззаду ў кашулi ёсць маланка? — спытаў Джонас.
Мiсiс Берг зрабiла для нас вафлi. Калi мы прыходзiм да яе, яна заўсёды частуе нас вафлямi.
— Сёння цёплы веснавы дзень, i вы можаце есцi вафлi з гарачым шакаладам у садзе, — сказала яна.
Мiсiс Берг пайшла ў кухню, а мы засталiся ў гасцiнай. Было горача, i вокны былi адчынены. Джонас i я высунулiся з акна, i Джонас кiнуў мне шарык, што быў у яго кiшэнi. Я кiнула гэты шарык Джонасу. Так мы i кiдалi яго адзiн аднаму, пакуль я не ўпусцiла яго i ён не пакацiўся па лужку. Потым Джонас сказаў, што нам трэба паглядзець, хто з нас можа далей высунуцца з акна. Мы высунулiся так далёка, як маглi, i раптам Джонас вывалiўся. Я вельмi спалохалася. Мiсiс Берг спалохалася таксама. Яна прыбегла, калi Джонас перакулiўся.
— Джонас! — закрычала яна.
Джонас сядзеў з вялiзным гузам на лбе.
— Як гэта здарылася? — спытала мiсiс Берг.
— Мiа-Марыя i я спрачалiся, хто можа далей высунуцца з акна, i я перамог, — адказаў ён.
У той час, калi мы з Джонасам высоўвалiся з акна, Лота знайшла вязанне мiсiс Берг, якое ляжала на канапе. Мiсiс Берг вяжа свiтэры i прадае iх. Дык гэта Лота выцягнула пруткi i распусцiла ўсё вязанне мiсiс Берг. Яна сядзела на канапе, уся абкручаная нiткамi.
— Лота, што ты нарабiла? — закрычала мiсiс Берг.
— Я вяжу сабе свiтэр, — адказала Лота. — I паглядзiце, якая хвалiстая шэрсць.
Мiсiс Берг сказала, што было б лепей, калi б мы пайшлi ў сад i з'елi нашыя вафлi, а потым пайшлi дадому.
Мы сядзелi ў садзе мiсiс Берг, пiлi шакалад i елi вафлi з цукрам. Як жа было цудоўна сядзець на сонцы, есцi вафлi i кармiць вераб'ёў крошкамi!
Вельмi хутка мiсiс Берг зноў сказала, что нам пара iсцi дадому. Джонас i я пералезлi цераз плот, а Лота пралезла скрозь дзiрку. Мы пайшлi ў кухню, каб паглядзець, што было на абед.
— Рыба, — адказала мама.
— А здорава, што мы з'елi так многа вафляў, — прамармытаў Джонас.
— Дык вы былi ў мiсiс Берг? — спытала мама. — Цi рада яна была бачыць вас?
— Вядома, — адказаў Джонас. — Яна была рада два разы: першы раз, калi мы прыйшлi, а другi — калi развiталiся.
Сапраўды, мiсiс Берг — гэта найлепшы чалавек, якога мы ведалi.
Мы едзем на пiкнiк
Аднойчы тата сказаў: — У нядзелю мы едзем на пiкнiк! — Ур-а-а! — закрычалi Джонас i я. — Ура пiкнiку! — крыкнула Лота. У нядзелю мама ўстала вельмi рана i зрабiла бутэрброды i аладкi. Яна таксама налiла гарачы шакалад у адзiн з тэрмасаў для нас, каву — у другi для сябе i таты. Лiманад мы таксама збiралiся ўзяць з сабой. Тата падагнаў машыну да дзвярэй. — А зараз давайце паглядзiм, як мы зможам уцiснуцца ў гэтую лялечную машыну, — сказаў ён. — Як жа мы зможам знайсцi месца для мамы, Вялiкага Шуму, Маленькага Шуму, Маленькага Арэшка, дваццацi шасцi аладак, ды я яшчэ не ведаю, колькi бутэрбродаў? — I Бэмсi, — сказала Лота. Бэмсi — гэта вялiкае, ружовае, зробленае з матэрыi парасё, якога Лота валачэ за сабой усюды. I думае, што гэта мядзведзь, i таму клiча яго Бэмсi-медзведзяня. "Гэтае парасё заўсёды было парасём!" — настойлiва гаварыў ёй Джонас. Вось i зараз Лота плача i гаворыць, што гэта медзведзяня. — Мядзведзi не бываюць ружовыя, — спрачаецца Джонас. — Дарэчы, Лота, ён палярны цi звычайны мядзведзь? — Гэта мядзведзь, у якога колер такi ж самы, як у парасяцi, — адказвае Лота. Лота, натуральна, хацела, каб яе ружовы мядзведзь паехаў з намi на пiкнiк. Таму калi мы ўсе ўладкавалiся ў машыне, яна раптам спытала: — Мама, а цi могуць свiннi мець дзяцей? — Ты маеш на ўвазе Бэмсi цi сапраўдных свiней? — спытала мама. Лота адказала, што яна гаворыць пра сапраўдных свiней, а не пра Бэмсi. Тады мама растлумачыла, што сапраўдныя свiннi могуць мець дзяцей. — Зразумела, не могуць, — сказаў Джонас. — Але ж ты добра ведаеш, што могуць, — адказала мама. — Немагчыма, каб яны мелi дзяцей, — зноў заспрачаўся Джонас. — У iх могуць быць толькi маленькiя парасяты. Мы ўсе засмяялiся, i тата заўважыў, што Вялiкi Шум, Маленькi Шум i Маленькi Арэшак — самыя разумныя дзецi, якiх яму даводзiлася сустракаць. Мы ўсё ехалi i ехалi, пакуль не дабралiся да невялiчкага возера. Тата пакiнуў машыну на дарозе ў лесе, а мы ўсе дапамаглi несцi рэчы для пiкнiка да возера. Доўгi мол спускаўся ў ваду, i Джонас з Лотай хацелi дайсцi да канца гэтага мола, каб паглядзець, цi ёсць у возеры рыба. Мама села на траву i сказала тату: — Я збiраюся ляжаць увесь дзень i не варушыцца. Ты сам паклапацiся аб дзецях. Тата пайшоў з намi да канца мола. Мы леглi на жываты i сталi сачыць за тым, як у вадзе мiтусiлiся маленькiя рыбкi. Тата зрабiў нам вуды з доўгiх галiнак i прыладзiў да iх кручкi. Мы сталi вудзiць рыбу. Але ж, на жаль, мы нiчога не злавiлi. Потым мы пайшлi ў лес. Мацi папярэдзiла нас, каб мы не хадзiлi вельмi далёка. Мы ўбачылi, як птушка лётае каля куста. Калi мы падышлi блiжэй, мы разгледзелi птушынае гняздо з чатырма блакiтнымi яйкамi. Гэта былi найпрыгажэйшыя яйкi, якiя я калi-небудзь бачыла. Лота ўсё хацела застацца тут i яшчэ паглядзець на гняздо. Яна трымала Бэмсi так, каб ён таксама мог усё добра бачыць. Але Джонас i я знайшлi вельмi цудоўнае дрэва, на якое можна было б залезцi, i прымусiлi Лоту пайсцi з намi. Нi я, нi Джонас не баiмся лазiць па дрэвах, а Лота баiцца, таму нам прыйшлося дапамагчы ёй узбiрацца наверх. Потым яна пачала хныкаць: — Знiмiце мяне, знiмiце мяне! Калi яна была ўжо ўнiзе, дык сярдзiта паглядзела ўверх на дрэва i сказала: — Толькi звар'яцелыя людзi залазяць на такое дрэва! Мы не дабралiся да самага верху, калi мама пазвала нас есцi, i мы паляцелi да возера. Мама паслала абрус на траве, вылажыла на яго бутэрброды, аладкi i ўсё астатняе. Яна нават паставiла ў сярэдзiне вазачку з- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (12) »