было вельмi i вельмi хворае.

— Прыйдзецца зрабiць ёй укол, — сказаў ён.

Аднойчы, калi Джонас быў хворы, доктар рабiў яму ўколы, i ён хутка ачуняў, i вось таму ён хацеў зрабiць укол Лоце. Ён узяў цыравальную iголку, якая была вельмi падобна на iголку доктара.

Але Лота не хацела нiякiх уколаў, — яна брыкалася, пiшчала:

— Не хачу я гэтых уколаў!

— Ну, дурненькая, мы ж не ўзапраўду, — адказаў Джонас. — Я ж не збiраюся ўтыкаць у цябе гэтую iглу, цi ж ты не разумееш?!

— Усё роўна не хачу ўколаў, — енчыла Лота.

I мы амаль што спынiлi гэтую гульню.

— Але ж я ўсё-такi выпiшу рэцэпт, — сказаў Джонас. Ён сеў за стол i алоўкам напiсаў друкаванымi лiтарамi на шматку паперы, але ж я не магла гэта прачытаць. Вось што там было: "За хворай дзяўчынкай трэба даглядаць. Ёй павiнен зрабiць укол доктар Джонас Мартэнсан".

Нам з Джонасам спадабалася гуляць у бальнiцу. А Лоце — не.

Упартая Лота

Наш тата вельмi смешны. Калi ён вяртаецца дадому з работы, Джонас, я i Лота сустракаем яго, i тата звычайна гаворыць: "О, божа лiтасцiвы! Колькi ж гэта ў мяне дзяцей!"

Аднойчы мы схавалiся за вешалкай i сядзелi там цiхенька, дык тата сказаў маме:

— Што гэта здарылася, чаму так цiха? Цi мае дзецi захварэлi?

Тут мы i выскачылi з рогатам.

— Вы ж не палохайце мяне так, — сказаў тата. — Калi я вяртаюся дадому, дык павiнен стаяць лямант i гоман, iнакш я буду непакоiцца.

Аднойчы два грузавiкi сутыкнулiся на вулiцы якраз насупраць нашага дома, i лязгат быў такi, што Лота прачнулася.

— Што зрабiў Джонас на гэты раз? — запытала яна спрасонку. Лота была ўпэўнена, што ўвесь шум i лязгат iдзе ад Джонаса.

Лота — такая маленькая, i ў яе такiя тоўсценькiя ножкi, што нам з Джонасам вельмi падабаецца цiскаць яе. Але ёй гэта зусiм не падабаецца.

Лоце не падабаецца шмат чаго. На мiнулым тыднi яна кашляла, i мама прымушала яе прыняць лякарства. Але Лота сцiснула рот i затрэсла галавой.

— Ты такая дурненькая, — сказаў ёй Джонас.

— Я не дурненькая, — адказала Лота.

— Ты дурненькая таму, што не п'еш лякарства ад кашлю, — сказаў Джонас. Калi мне трэба было прымаць лякарства, я вырашыў адразу выпiць яго, i ўсё тут.

— А калi мне трэба прымаць лякарства, я адразу вырашаю не пiць яго, i ўсё тут, — адказала Лота.

Яна моцна-моцна сцiснула рот i пакруцiла галавой. Мама пагладзiла яе па галоўцы.

— Мая ты небарака, мая ты Лотачка, табе прыйдзецца ўвесь час ляжаць тут i кашляць.

— I добра, бо я зусiм не хачу спаць, — радасна адказала Лота.

Ведаеце, Лота ўвечары не хоча класцiся спаць. Я таксама не вельмi ахвотна раблю гэта. Але ў нашай мамы дзiўныя звычкi! Увечары, калi мы не хочам спаць, яна прымушае нас класцiся, а ранiцай, калi мы хочам спаць, яна прымушае нас уставаць.

Лоце, нарэшце, трэба было прыняць гэтае лякарства, бо на наступны дзень у яе пацякло з носа i яна стала кашляць яшчэ больш. Мама не дазволiла ёй выходзiць з дому. Яна папрасiла мяне схадзiць да Вулвэрса i купiць нешта для яе. Я хуценька пабегла. Калi ўжо была ля прылаўка i чакала прадаўца, нечакана ўвайшла Лота. З яе носа цякло яшчэ больш.

— Iдзi дадому, — сказала я.

— Не пайду, — адказала Лота. — Мне таксама падабаецца ў Вулвэрса.

Яна чхала i чхала, i нарэшце жанчына, якая стаяла побач з намi, спытала ў яе:

— У цябе ёсць насоўка?

— Ёсць. Але я не пазычаю яе незнаёмым, — адказала Лота.

Аднойчы мама павяла нас да дантыста — Джонаса, мяне i Лоту. Мама заўважыла маленькую дзiрачку ў адным з зубоў Лоты. Дантыст збiраўся запламбаваць яе.

— Калi ты добра сябе будзеш паводзiць у дантыста, я дам табе дзесяць пенсаў, — паабяцала мама Лоце.

Мама чакала нас у прыёмным пакоi, пакуль мы былi ў дантыста. Спачатку ён паглядзеў мае зубы, але ў мяне не было нiякiх дзiрак, i я пайшла да мамы ў прыёмны пакой. Мы доўга чакалi Джонаса i Лоту.

Нарэшце мама сказала:

— Дзiўна, што Лота не крычыць!

Праз хвiлiну адчынiлiся дзверы i выйшла Лота.

— Ты добра сябе паводзiла? — спытала мама.

— Ён вырваў зуб, — адказала Лота.

— I ты не плакала? Якая ж ты смелая дзяўчынка!

— Не, я не плакала, — адказала Лота.

— Ты сапраўды вельмi паслухмяная дзяўчынка, — сказала мама. — Вось твае дзесяць пенсаў.

Лота ўзяла дзесяць пенсаў i паклала iх у кiшэню. Яна была вельмi задаволена.

— Дай я зiрну, можа, кроў цячэ? — запыталася я.

Лота разявiла рот, i я вельмi здзiвiлася:

— Ён жа не вырваў нiводнага зуба!

— Не, вырваў... у Джонаса, — адказала Лота.

Потым выйшаў Джонас з дантыстам.

— Я нiчога не мог зрабiць з вашай маленькай дзяўчынкай, яна так i не адкрыла рот, — сказаў дантыст.

— Нам усюды i заўжды сорамна за гэтае дзiця, — сказаў Джонас, калi мы iшлi дадому.

— Але ж я яго зусiм не ведаю, — сказала Лота. — Чаму я павiнна адкрываць рот перад тым, каго я не ведаю?!

Тата заўсёды гаворыць, што Лота ўпартая, як стары мул.

Мiсiс Берг

Мiсiс Берг — наша суседка. Нам вельмi падабаецца гасцяваць у яе. Памiж яе садам i нашым — плот, якi мы з Джонасам пералезцi можам, а Лота не. Але сабака мiсiс Берг вырыў яму пад плотам, i Лота магла прапаўзцi там.

Гэтымi днямi мы былi ў мiсiс Берг. У яе ёсць камода з маленькiмi шуфлядкамi, якiя напоўнены цiкавымi рэчамi.

— Мiсiс Берг, дазвольце, калi ласка, паглядзець на гэтыя цiкавыя рэчы, папрасiў Джонас.

— Добра, — адказала яна i паказала ляльку, з якой яна гуляла, калi была яшчэ маленькай. Ляльку звалi Роза.

Мiсiс Берг — вельмi старая, але ж не такая старая, якой яе ўяўляе сабе Лота.

— Цi бралi вы Розу з сабой у Ноеў каўчэг? — спыталася Лота.

Нядаўна тата расказваў нам пра Ноеў каўчэг i пра тое, як стары Ной пабудаваў вялiзную лодку, якая i звалася каўчэгам. А потым, на працягу некалькiх тыдняў, iшоў моцны дождж, i ўсе людзi, хто не быў з Ноем у лодцы, патанулi. Гэта здарылася шмат вякоў таму назад.

Мiсiс Берг засмяялася i адказала:

— Лота, даражэнькая, я не была ў Ноевым каўчэгу!

— Як жа тады здарылася, што вы не патанулi? — спыталася Лота.

Потым мiсiс Берг паказала нам, як яна зрабiла з адной з шуфлядак ложак для Розы. Матрац быў зроблены з ружовай тканiны, а коўдра — з зялёнага сацiну. На Розе была блакiтная вопратка.

У другой шуфлядцы я ўбачыла маленькi шкляны кошык з ружовымi кветачкамi ў iм.

— Можна, мы пагуляем з Розай i з гэтым кошыкам? — спыталася Лота.

Мiсiс Берг дазволiла, i мы павесiлi гэты кошык на руку Лоце, як быццам яна — Чырвоная Шапачка, якая iдзе да сваёй бабулi i нясе ёй ежу i бутэльку з сокам. На пiянiна стаяла ваза з цукеркамi. Цукеркi былi падобны на бутэлечкi i закручаны ў блiскучыя паперкi.

Мы паклалi ў кошык адну з цукерак, а таксама разынкi i мiндаль, якiя нам дала мiсiс Берг. Сабака мiсiс Берг, Скоцi, быў ваўком. Я была бабуляй, а Джонас быў паляўнiчым, якi прыйдзе i заб'е ваўка.