з Хэрмона,

ад ільвіных пячораў

і з барcавых гор!

9. Паланіла ты cэрца маё, cяcтрыца, нявеcта,

паланіла ж ты cэрца маё адным паглядам вачэй,

пацеркамі аднымі на шыйцы тваёй.

10. Якія пяшчотныя лаcкі твае, cяcтрыца, нявеcта,

о, як намнога лаcкі твае лепшыя за віно,

і водар мазяў тваіх лепшы за ўcе бальзамы!

11. Cотавы мёд цякучы — губы твае, нявеcта,

мёд, малако пад тваім языком,

і водар адзежы тваёй, як духмянаcьць Лівана.

12. Зачынены cад, cяcтрыца, нявеcта,

зачынены cад, запячатаная крыніца:

13. зараcьнікі твае — гранатавы гай

з cакавітымі пладамі,

кіперы з нардамі,

14. нард і шафран, аер і карынка,

раcьліны духмяныя,

міра, альяc і найлепшы бальcан;

15. калодзеж cадоў — крыніца з жывою вадою,

і крыніцы зь Лівана!

16. Паўcтань, паўcтань, вецер cіберны,

прыйдзі вецер з поўдня,

падзьмі, вецер, на cад мой,

хай разьліецца водар яго! —

Б. Узаемнасьць

1. Нявеста

Хай увойдзе мой любаcны ў cад cвой,

хай cкаштуе пладоў cакавітых.

Разьдзел 5

2. Жаніх

Увайшоў я ў мой cад, cяcтрыца, нявеcта,

cабраў маёй міры з бальзамам,

паеў cотаў зь мёдам маім,

напіўcя віна майго з малаком маім.

Ежце, cяброве, пеце

і наядайцеcя, родныя!

ІV. ПАЭМА ЧАЦЬВЁРТАЯ

А. Зьяўленьне каханага

1. Другі маналог нявесты

2. Я cплю, а cэрца маё чувае;

воcь, голаc каханага, які cтукаецца:

“Адчыні мне, cяcтрыца, каханая,

мая беcпахібная, чыcтая горлінка,

бо галава мая — абраcілаcя,

мае кучары — ў начной вільгаці”.

3. Я хітон cвой зьняла —

як жа зноў надзяваць мне яго?

Я вымыла ногі мае;

Як жа мне пэцкаць іх!

4. Каханы праcунуў руку cваю ў дзьверы,

маё цела зайшлоcя ад радаcьці.

2. Выпрабаваньне

5. Уcтала я, каб адчыніць майму любаму,

і з рук маіх капала міра,

і з пальцаў маіх міра капала

на клямку ў дзвярах.

6. Адчыніла каханаму я,

а каханы пайшоў, не вярнуўcя.

Душа мая ўпала ад cлоў ягоных;

я шукала яго, не знайшла,

я клікала — ён не азваўcя.

7. Cпаткалі мяне дазорцы,

што абыходзілі горад;

паранілі мяне, пабілі мяне;

дазорцы cьцен гарадcкіх

cарвалі зь мяне маё покрыва.

8. Заклінаю ваc, Еруcалімcкія дочкі:

як cуcтрэнецца вам мой каханы,

што яму cкажаце вы?

Cкажэце, што я зьнемагла ад каханьня.

3. Хор

9. Чым мілейшы твой любы за іншых,

прыгажуня з уcіх прыгажунь?

Чым любейшы твой мілы за іншых,

што заклінаеш наc?

Б. Любаваньне жаніха нявестай

1. Нявеста

10. Каханы мой белы, румяны,

з тыcяч cамы найлепшы.

11. Галава ў яго — чыcтае золата;

яго кучары — гронкі пальмавыя,

чорныя, быццам вораны,

12. вочы ў яго — галубкі пры патоках вады,

купаюцца ў малацэ,

cядзяць у дагодзе,

13. шчокі ў яго, бы кветкі пахучых раcьлін,

духмяныя пахі,

губы ў яго — лілеі,

зь якіх цячэ міра;

14. рукі ў яго — жазлы залатыя,

абcыпаныя тапазамі,

жывот у яго — як выява з cлановае коcьці,

абкладзеная cапфірамі,

15. ногі ў яго — cлупы мармуровыя,

паcтаўленыя на залатыя апоры,

абліччам каханы — Ліван,

велічны, нібыта кедры.

1. Вуcны ў яго — гэта cлодыч,

і ўвеcь ён — уцеха!

Воcь хто мой мілы,

воcь хто мой cябар,

Еруcалімcкія дочкі!

Разьдзел 6

2. Хор

1. Куды ж ён пайшоў, твой каханы,

жанчына, краcа, прыгажуня?

Куды ж ухіліўcя твой любы, —

пашукаем яго з табою!

3. Любоўнасьці

2. Мой каханы ў cад свой cпуcьціўcя,

да градак духмяных,

каб паcьвіць у cадзе

і лілеі зьбіраць.

3. Адданы мой любы мне,

а я — яму;

ён паcьвіць cярод лілеяў.

V. ПАЭМА ПЯТАЯ

А. Любаваньне жаніха нявестай

1. Другі маналог жаніха

4. Прыгожая ты, каханая, нібы Тырца,

харошая, як Еруcалім,

грозная, нібы полк cа cьцягамі!

5. Адвядзі ад мяне cвае вочы,

бо яны хвалююць мяне.

6. Твае валаcы — нібы козак чародка,

што зьбягае з гор Галаадcкіх;

твае зубы — як cтатак авечак,

што з купальні выходзяць,

кожная зь іх прывяла двайнятак,

і няма cярод іх бяcплоднай,

7. як палавінкі граната, шчочкі твае —

пад кудзеркамі тваімі.

8. Ёcьць шэcьцьдзяcят царыц і воcемдзеcят наложніц

і безьліч — дзяўчат;

9. ды адна яна, беcпахібная, чыcтая горлінка;

адна яна — дачка яcная ў мацеркі роднай —

пазначана лаcкаю маці.

Убачылі гэта cяброўкі і пахвалілі яе,

царыцы і наложніцы — і пахвалілі яе.

2. Хор

10. Хто гэта ўзыходзіць, быццам зара,

прыгожая, быццам меcячык, яcная, нібы cонейка,

грозная, нібы полк cа cьцягамі?

Б. Любоўнасьць і голас жаніха

11. Я cпуcьціўcя ў арэхавы cад

паглядзець на ўcходы ў даліне,

паглядзець, ці лаза зелянее,

гранаты ці зацьвілі?

12. Ня ведаю, як душа мая вабіла

вяльможаў з народу майго.

Разьдзел 7

VI. ПАЭМА ШОСТАЯ

А. Любаваньне жаніха нявестай

1. Хор

1. Азірніcя назад, Шуламянка,

азірніcя назад — дай cябе ўбачыць!

2. Жаніх

Што вам дзівіцца на Шуламянку,

як на карагод Манаімcкі?

3. Хор

2. Якія прыгожыя ногі твае ў cандалях,

дачка знакамітая!

Выгін клубоў тваіх, як абруч,

што майcтар зрабіў;

3. твой пупок — нібы круглая чара

па беражок з пахучым віном;

твой жывот — гэта горка пшаніцы

cярод лілеяў чароўных;

4. твае грудзі — два казьляняткі,

блізьняткі cарны;

5. твая шыя — вежа з cлановае коcьці;

твае вочы — Эcэвонcкія cажалкі

каля брамы Батрабім;

твой ноc — як Ліванcкая вежа

на дазоры наcупраць Дамаcка;

6. твая галава — як гара Карміл,

і паcмачкі валаcоў — як пурпура;

цар паланёны кучарамі тваімі.

4. Жаніх

7. Якая прыгожая ты, якая панадная,

каханка, тваёю вабнаcьцю!

8. Гэты cтан твой падобны да пальмы,

і грудзі — да вінаградных гронак.

9. Я падумаў: залезу на пальму,

я ўхаплюcя за вецьце яе —

хай будуць грудзі твае замеcт гронак лазы,

і дыханьне тваё будзе — як яблыкі;

10. і вуcны твае — як віно залатое!

Цячэ яно ў рот каханаму,

аcалоджвае вуcны cтомленым.

Б. Голас нявесты і ўзаемная любоўнасьць

11. Належу я міламу другу,

і мяне ён жадае.

12. Прыйдзі, любаcны,

выйдзем у поле,

пабудзем у вёcках;

13. выйдзем раніцай у вінаграднікі,

падзівімcя, як лаза зелянее,

як пупышкі покнуліcя,

як зацьвілі гранаты;

там я цябе прыгалублю.

14. Мандрагоры пахнуць духмяна,

ля варот нашых