апоры, і Картэр выскачыў, адкрыў багажнік і пачаў складаць скрыні з дынамітам.

З-за вугла выйшлі двое ахоўнікаў. «Гэй! Якога чорта ты робіш? - крыкнуў адзін з іх.

Картэр выцягнуў свой "люгер" і тройчы стрэліў, абодва ўпалі. Ён паставіў чацвёртую скрыню на падставу апоры, затым скокнуў назад у машыну і памчаўся ўніз з узгорка.

Магутныя сірэны сталі раўці, як Картэр пад'ехаў на сто ярдаў уніз ад асноўнай апорнай базы, выскачыў з машыны і паспяшаўся вакол так, каб ён мець на ўвазе лінію дынаміту. З такой адлегласці ён ледзь мог разгледзець складзеныя адна на адну скрыні, але ён выцягнуў свой «Люгер», апусціўся на адно калена, паставіў зброю ў класічнае становішча стрэлка і зрабіў першы стрэл.

У пары футаў над скрынямі ад асноўнай апоры падняўся клубок бетоннага пылу. Ён апусціў прыцэл і зрабіў два стрэлы, абодва нізка.

Цяпер завылі іншыя сірэны, і вакол Картэра пачала паднімацца бруд. У яго стралялі.

Не зважаючы на гэта, ён падняў прыцэл, затрымаў дыханне і асцярожна зрабіў чацвёрты стрэл. Амаль у той жа момант, калі стрэліў «Люгер», дынаміт узарваўся з жахлівым ровам. Картэру ўдалося схавацца за вялізны землярыйкай, калі з неба пасыпаліся вялізныя груды бетону, некаторыя з якіх былі больш машыны.

Ён нырнуў пад машыну, калі камлыгі бетону і металічных арматурных стрыжняў урэзаліся ў машыну.

Паступова абломкі перасталі падаць, і Картэр выбраўся з-пад землярыйнай машыны і зноў забраўся ў неверагодна разбітую машыну, якая выглядала так, як быццам яна ўпала з гары.

Аднак мерседэс завёўся і паехаў нармальна, і праз некалькі секунд ён нёсся па дарозе, ухіляючыся ад вялікіх кавалкаў бетону, які ўпаў, да галоўнай брамы, якая была напалову адчыненая.

Ён імчаўся па грунтавай дарозе да шашы, калі заўважыў надыходзячы джып.

Ён мацней націснуў на педаль газу, але, праязджаючы міма джыпа, мімаходам заўважыў Роберту.

Ён націснуў на тормазы, разгарнуўся з намець і рушыў назад, калі джып накіраваўся да яго.

Яны спыніліся разам. "Нік! Нік!" Роберта закрычала, выскокваючы з джыпа.

Картэр трымаў свой люгер напагатове, калі яна, рыдаючы, упала яму ў рукі.

"Мы сябры, містэр Картэр", - сказаў Ары.

"Ён кажа праўду, Нік!" - закрычала Роберта. "Яны выратавалі мне жыццё".

«У нас ёсць рэактыўны самалёт «Лір» па іншы бок Рэйк'явіка. Я думаю, было б разумна, калі б мы выбраліся адсюль да д'ябла».

«Я паеду», - сказаў Картэр, і ўсе яны пагрузіліся ў патрапаны «кадылак» Зіглера, а Роберта глядзела на цела Зіглера.

* * *

Заходнія берагі Ісландыі ўпалі, і «Лір» узняўся ў зусім чыстае блакітнае неба. Пол Арэнс быў на левым месцы, а Ары Бэн Шамон - на правым. Роберта вярнулася ў каюту адпачываць, а Картэр размаўляў з двума агентамі Масада.

"Вы сочыце за намі з Буэнас-Айрэса?" - казаў Картэр.

"Зноў і зноў. Вы страцілі нас у Нямеччыне».

"А ў Вашынгтоне?"

“Мы таксама сумавалі па табе. Мы рабілі хатняе заданне. Хаця мы прасачылі цябе і дзяўчыну да тваёй кватэры.

Ары паглядзеў на гадзіннік. «У нас наперадзе пяцігадзінны пералёт. Вы можаце крыху адпачыць».

"Вашынгтон?"

"Нью-Ёрк", - сказаў Пол. "Вам давядзецца прайсці астатнюю частку шляху самастойна, хоць, калі ў вас будзе такая магчымасць, і ваш бос - кім бы ён ні быў - дасць вам дабро, мы хацелі б атрымаць справаздачу".

"Думаю, гэта можна задаволіць".

Ары паглядзеў на Картэра. "Было б лепш, калі б Зіглер дажыў да суда, але я рады, што ўсё адбылося менавіта так".

"Да уж." - сказаў Картэр. "Я таксама."

Ён павярнуўся і вярнуўся ў галоўную каюту "Ліра". Пластыкавыя шторкі на вокнах былі зашмаргнуты, і ў каюце панаваў паўзмрок. Нейкі час ён нічога не бачыў.

«Зачыні дзверы кабіны, Нік», - крыкнула яму Роберта.

Ён так і зрабіў, і калі ён павярнуўся назад, то пачаў адрозніваць постаць Роберты. Яна заслала маленькі ложак і ляжала там, цалкам апранутая.

"Абдымі мяне", - сказала яна. "Калі ласка." Ён скінуў чаравікі і вярнуўся да яе. Пройдзе час, перш чым яна зможа забыцца, што з ёю здарылася. Да таго часу ці, прынамсі, датуль, пакуль боль не цішэе для яе, яна будзе смактаць… вельмі доўга.