— Што ж ты, брат, пра надвор'е гадаеш, а сам мокрым ходзіш, — сустрэў Глыба Юрку.
— Ды так, прамок...
У шалашы ішла свая размова, і Юрка не хацеў яе перабіваць.
— Да восені, можа, і закончыцца наша работа, — гаварыў дзядзька, што сядзеў у самым кутку шалаша. — Сілы шмат трэба, а карысці вялікай можа і не будзе. Ну, электрыку правядзем, пілараму, можа, паставім. Трыццаць нашых кіловат — гэта ж табе не сталінградская электрастанцыя, свет імі не перавернеш. Віць жа табе не Волга...
— Ты, Архіп, усё ныеш, ныеш... — умяшаўся Глыба. — Ну, хто ж раўняе Віць з Волгаю... Ты падумай лепш, колькі такіх рэчак, як наша Віць, дарэмна цячэ. Ага... Пабудуй на кожнай электрастанцыю, ды складзі ўсю энергію разам. Вось табе і Сталінградская ГЭС, дый ці адна яшчэ будзе?
Юрка прыйшоў дадому і, не распранаючыся, прысеў ля стала. Яму хацелася нешта зрабіць. Усе ўражанні дня спляліся, пераблыталіся ў адзін клубок і не давалі хлопцу спакою. Нарэшце Юрка ціхенька высунуў шуфляду стала і дастаў сшытак. Ён вырваў чысты лісток і пачаў таропка пісаць. Пісаў ён ва ўпраўленне. Юрка прасіў нікуды яго з Віці не пераводзіць, а яго ранейшую заяву прыслаць яму назад.
«У Вольгі Апалонаўны жыць больш не буду», — мільганула думка, і хлопец узрадаваўся ёй.
У суседнім пакоі шуршэў паперамі Пеўнік, ён складаў зводку за дзесяць дзён. Юрка выйшаў на ганак і падставіў разгарачаны твар свежаму начному ветру. Ціха булькала пад навісшымі алешынамі Віць, а адтуль, з шалаша, бліскаў вясёлы агеньчык.