"Esperantiajнs А. К. kaj Benedicto Silva"

LACIELO KAJ LA INFERO

La Ĉielo kaj la Infero

La Ĉielo kaj la Infero

aŭ

LA JUSTECO DE DIO LAŬ SPIRITISMO

Kompara studo de la doktrinoj pri la forpaso de la animo, el la korpa vivo en la spiritan vivon, pri la estontaj punoj kaj rekompencoj, pri la angeloj kaj demonoj, pri suferoj ktp, sekvata de nombraj ekzemploj pri la efektiva situacio de la animo dum kaj post la morto.

de

ALLAN KARDEC

"Kiel Mi vivas - diras la Sinj- oro, la Eternulo - Mi deziras ne la morton de malvirtulo, sed ke la mal- virtulo deturnu sin de sia vojo kaj restu vivanta". (JEĤEZKEL, 33:11.)

Bd

Eldonfako de BRAZILA SPIRITISMA FEDERACIO DEPARTAMENTO EDITORIAL E GRБFICO Rua Souza Valente, 17 — 20941 - 040 Rio de Janeiro, RJ — BRAZILO

1-a eldono en Esperanto

5.000 ekzempleroj

Titolo de la franca originalo: LE CIEL ET L' ENFER ou

LA JUSTICE DIVINE SELON LE SPIRITISME (Paris, 1865)

El la portugallingva traduko de Manuel Justiniano Quintгo esperantigis A. K. Afonso Costa kaj Benedicto Silva

Kovrilo de Cecconi

86-AA; 001.5-O; 5/1981

Copyrihgt 1979 by Federaзгo Espнrita Brasileira (Brazila Spiritisma Federacio) Av. Passos, 30

20051- - Rio de Janeiro, RJ - Brazilo

Kompostado, fotolitoj kaj ofset-preso de

Presejo de la Eldonfako de BSF

Rua Souza Valente, 17

20941- - Rio de Janeiro, RJ - Brazilo

C.G.C. n-ro 33.644.857/0002-84I.E. n-ro 81.600.503

Presita en Brazilo

Impresso no Brasil

TABELO DE LA ENHAVO

UNUA PARTO - DOKTRINO

Ĉap. I: Estonteco kaj nenio 13

Ĉap. II: Timo antaŭ la morto 23

Kaŭzoj de la timo antaŭ la morto 23

Motivo, kial la spiritistoj ĝin ne timas 28

Ĉap. III: Ĉielo 31

Ĉap. IV: Infero 43

Intuicio pri la estonta punoj 43

La kristana infero imitita laŭ la pagana infero 44

Limboj 47

Bildo pri la pagana infero 48

Skizo de la kristana infero 55

Ĉap. V: Purgatorio 65

Ĉap. VI: Doktrino pri la eternaj punoj 71

Origino de la doktrino pri la eternaj punoj 71

Argumentoj favore al la eternaj punoj 77

Materia neebleco de la eternaj punoj 81

La doktrino pri la eternaj punoj epokofaris 84

Jeĥezkel kontraŭ la eternaj punoj kaj la origina

peko 86

Ĉap. VII: La estontaj punoj laŭ Spiritismo 89

La karno estas malforta 89

Principoj de la Spiritisma Doktrino pri la estont­aj punoj 92

Puna kodo de la estonta vivo 93

Ĉap. VIII: Anĝeloj 105

La anĝeloj laŭ la Eklezio 105

Refuto 109

La anĝeloj laŭ Spiritismo 115

Ĉap. IX: Demonoj 119

Origino de la kredo je demonoj 119

Demonoj laŭ la Eklezio 123

Demonoj laŭ Spiritismo 135

Ĉap. X: Interveno de demonoj en la nuntempajn manifestiĝojn 139

Ĉap. XI: Pri malpermeso elvoki mortintojn 159

DUA PARTO - EKZEMPLOJ

Ĉap. I: La forpaso 169

Ĉap. II: Feliĉaj Spiritoj 177

Sanson 177

La morto de justulo 186

Jobard 187

Samuel Philippe 193

Van Durst 197

Sixdeniers 199

Doktoro Demeure 202

Vidvino Foulon naskita Wollis 207

Rusa kuracisto 215

Bernardin 219

Grafino Paŭla 220

Jean Reynaud 224

Antoine Costeau 228

F-ino Emma 231

Doktoro Vignal 232

Victor Lebufle 235

S-ino Anais Gourdon 237

Maurice Gontran 238

Ĉap. III: Spiritoj en mezbonaj kondiĉoj 243

Joseph Brй 243

S-ino Hйlиne Michel 245

Markizo de Saint-Paul 246

S-ro Cardon, kuracisto 248

Eric Stanislas 253

S-ino Anna Belleville 255

Ĉap. IV: Spiritoj Suferantaj 261

Puno 261

Novel 263

Auguste Michel 264

Avertoj de diboĉulo 267

Lisbeth 268

Princo Ouran 272

Pascal Lavic 275

Ferdinand Bertin 276

Franзois Riquier 280

Claire 282

Ĉap. V: Memmortigintoj 293

La memmortigintoj el Samaritaine 293

La patro kaj la konskripto 296

Franзois-Simon Louvet 299

Patrino kaj filo 300

Duobla sinmortigo pro amo kaj devo 303

Louis kaj la stebistino de botetoj 307

Iu ateisto 310

Fйlicien 316

Antoine Bell 320

Cap. VI: Pentintaj krimuloj 325

Verger 325

Lemaire 329

Benoist 333

Spirito en Castelnaudary 336

Jacques Latour 343

Cap. VII: Hardiĝintaj Spiritoj 357

Lapommeray 357

Angиle, sentaŭgulino sur la Tero 363

Unu tedita Spirito 366

La reĝino de Oude 368

Xumиne 371

Cap. VIII: Surteraj elaĉetoj 375

Marcel, la infano el la ĉambro n-ro 4 375

Szymel Slizgol 378

Julienne-Marie, la almozulino 384

Max, la almozulo 389

Historio de iu servisto 391

Antonio B 394

Letil 398

Ambicia saĝulo 400

Charles de Saint-G..., idioto 402

Adйlaide-Marguerite Gosse 407

Clara Rivier 409

Fanзoise Vernhes 412

Anna Bitter 414

Joseph Maitre, la blindulo 417

UNUA PARTO

DOKTRINO

ĈAPITRO I ESTONTECO KAJ NENIO

1. Ni vivas, pensas kaj laboras — jen kio estas pozitiva. Kaj, ke ni mortos, ne estas malpli certe.

Sed, forlasonte la Teron, kien ni iros? Kio ni estos post la morto? Ĉu ni statos pli bonaj aŭ pli malbonaj? Ĉu ni ekzistos aŭ ne? La esto aŭ la neesto, jen la alternativo. Ĉiam aŭ neniam; ĉio aŭ nenio: Ĉu ni eterne vivos, aŭ ĉio detruiĝos per unu fojo? Tia estas la tezo sin trudanta.

Ĉiu homo sentas bezonon vivi, ĝui, ami kaj esti feliĉa. Diru al mortanto, ke li vivos plu; ke lia horo estas prokrastata; precipe diru al li, ke li estos pli feliĉa ol li eble iam estis, kaj lia koro ĝojegos.

Kion valorus tiaj aspiroj al feliĉo, se malforta blovo povus ilin disaerigi?

Ĉu ekzistas io pli malesperiga ol tiu penso pri absoluta detruiĝo? Karaj geamatoj, inteligento, progreso, sciaro pene akiritaj ĉio dispecigita, ĉio perdita! Neniel do helpus al ni ĉia klopodo bridi pasiojn, ĉia peno nin klerigi, ĉia sindono al la afero de progreso, se nenion ni profitus el ĉio tio, kiam superregas la penso, ke eble morgaŭ ĉio tio neniel utilus al ni. Se tiel estus, la sorto de la homo fariĝus centoble pli malbona ol tiu de bruto, car ĉi tiu vivas tute en la estanteco, por kontentigo de siaj materiaj apetitoj, sen aspiro al la estonteco. Sed kaŝita intuicio diras al ni, ke tio ne estas ebla.

Pro kredo al nenio homo neeviteble koncentras ĉiujn siajn pensojn sur la nunan vivon.

Oni logike ne klarigus zorgon pri estonteco, kiun oni ne atendas.

Tiu ekskluziva zorgo pri la estonteco igas la homon pli pensi pri si mem prefere al ĉio: ĝi do estas la plej potenca stimulo al egoismo, kaj la nekredanto estas konsekvenca, kiam li venas al la jena konkludo: Ni ĝuu, dum ni ĉi tie estas; ni ĝuu kiel eble plej multe, ĉar kun ni ĉio finiĝas; ni tuj ĝuu, ĉar ni ne scias, kiel longe ni ekzistos.

Ankoraŭ konsekvenca estas tiu alia konkludo, cetere pli grava por la socio: Ni ĝuu malgraŭ ĉio, ni ĉiamaniere ĝuu, ĉiu por si; la feliĉo en ĉi tiu mondo estas de la plej ruza.

Kaj se la homa respekto bridas ne multajn personojn, kia brido eble estos por tiuj, kiuj nenion timas?

Ĉi tiu lastaj kredas, ke homaj leĝoj atingas nur la malkapablajn kaj tial ili uzas sian tutan lertecon ĉe la plej bona rimedo ilin eviti.

Se ekzistas ia nelogika kaj kontraŭsocia doktrino, tia ja estas nihilismo, kiu rompas la efektivajn ligilojn de solidareco kaj frateco, sur kiuj baziĝas la sociaj interrilatoj.

Ni supozu, ke, pro ia ajn cirkonstanco, tuta popolo akiris certecon, ke post ok tagoj, unu monato, aŭ unu jaro ĝi estos ekstermita; ke eĉ ne unu individuo ĝin supervivos, same kiel eĉ ne unu signo pri ĝia ekzistado postrestos: Kion faros tiu kondamnita popolo atendanta ekstermon?

Ĉu ĝi laborus por sia progreso, por sia instruiĝo? Ĉu ĝi sin donus al la vivlaboro? Ĉu ĝi respektus la rajtojn, la havaĵojn, la vivon de sia similulo? Ĉu ĝi submetiĝus al ia ajn leĝo aŭ aŭtoritato, kiel eble plej justa ĝi estus, eĉ al la patra aŭtoritato?

Ĉu estus por ĝi, en tiu okazo, ia ajn devo?

Certe ne. Nu! Kio kolektive ne fariĝas,