Вячорная лiрыка (Рыгор Крушына) Страница 1 - Litvek

* * *

Іду ў твой сьвет — у цьвет вясны,

Іду сьпяваць, маліцца.

Хай казка роднай стараны

Жыве ў тваёй сьвятліцы.

Хай паўстае стары абраз

Далёкай ціхай вёскі,

Дзе я адчуў, пазнаў ня раз

I сум, і шчасьця ўсплёскі.

Быў на кані і пад канём,

I лёс таптаў капытам.

А я і сёньня зь ясным днём

Стаю перад выпытам.

Сябе ў архіў яшчэ ня здаў,

I часта мрою нашча.

Ты — птушка зьбітая зь гнязда,

Цябе я з жалем лашчу.

I мне здаецца, мы з табой

Праз ноч на конях скачам.

У наш зацемнены пакой

Прыходзіць радасьць з плачам.

* * *

Мой сад увечары маркотны, задуменны,

I кветкі кволыя, пачуўшы ночы страх,

Льлюць водыр воцату і мёду — брагі пеннай;

Перад заходам сонца гэты войстры пах.

А скрозь зьмяняюцца і хварбы і адценьні,

Пажоўклы ліст хаваецца ў гальлі.

Калі праменьні дня ў апошнім зіхаценьні —

Хмялёвай злосьцяй мацыёлы зацьвілі.

Як проста казачна ў кашлатай зеляніне,

Расьце там шэпат чараваны, звышлюдзкі.

I ўсьцяж спалохана ў паветры змрочна-сінім

Цыгаркі, запаліўшы, гасяць сьветлякі.

Ты з пожні спозьнена зьбіраешся дахаты,

Галодная, з душой засмаглай, а жывой.

Не абмінай! Заходзь у сад мой небагаты,—

Знайдзі спакой у ім

I вызнай, што я твой.

* * *

Бачу цябе я ў сваім падарожжы,

Зноў засьпяваю пад новым уражаньнем.

Мілая ў соснах, ялінах прыгожых,

Нават на ўзьлеску пасечаным, спляжаным.

Ты й на руінах, дзе шмат перажыта,

Макам цьвіцеш каля сьценаў аблупленых.

Выбегла хвалямі сьпелага жыта,

Вохным чаборам на сонечных купінах.

Бачу цябе я ў спакойных азёрах,

Бачу і там, дзе густая алешына,

Дзесьці ля дому ў садку і ў вузорах

Шматаў хусьця, што на плоце разьвешана.

Ты ў маіх вершах, як сонца у люстры,—

Не адыйшлася апошняю згубаю.

Еду на захад. I вечар — насустрач.

I пад імглой усьміхаецца любая.

Хуткі цягнік рэжа суцем з разгону.

Зоры на чорныя шыбы нізрынуты.

Чуецца ў грукаце колаў вагону

Гутарка роднай, сынамі пакiнутай.

* * *

Агні... Вячорныя агні.

Пра іх паэты нам сьпявалі.

I я хачу ў далячыні

Пабачыць сьвету фэстывалі,

Дзе сьвецяць зоркі, як агні,

I гарадоў агні, як зоркі.

Ад шуму, дзённай сумятні

Ў маёй душы ёсьць прысмак горкі.

Агні... Вячорныя агні

Гавораць ясным зіхаценьнем,

Што адыходзяць нашы дні

Апошнім болем і цярпеньнем.

* * *

На сьцяне сацьмела фота,

Мілы твар ахутаў змрок.

Толькі ўсьмешка, як самота,

Засталася назнарок.

Таямніча выглядае

Тая ўсьмешка з вуснаў, воч...

Не сказала маладая,

А ў сабе схавала ноч.

Можа дробныя пачуцьцi

Той час дужымі былі,

Ды цьвілі ў людзкой пакуце

Ўсімі краскамі зямлі...

Гэта-ж сёньня выступае

З даўніны паўдзённы шлях,

Па якім прайшла сьляпая

Наша радасьць без разваг,

Наша дзікая ахвота

Лашчыць сонца на траве...

На сьцяне сацьмела фота,

А усьмешка ў ім жыве.

* * *

Напэўна і забылі...

Ня плач, душа зьнібелая.

Мы на дарозе ў пыле —

I я, і астра белая.

Так, згубленая глеба,

Глухая песьня ў скрыгаце.

Мне трэба скібка хлеба,

А кветцы кропля вільгаці.

Але ці хлеба толькі?

Ісьці з пустою кайстраю?

А жаль, пакуты, болькі,

А смутак мой над астраю!

А тыя хваляваньнi,

А маладосьць прачулая!

Шуканьні і спатканьні,

I крыўднае мінулае...

А мроі, а разьлікі!

Дзіўлюся і малюся я...

O, Божа! Сьвет вялікі,

А я на ім малюсенькі.

* * *

Сьпяваюць родныя палі,

Танцуе радасьць на кіліме.

I зазіхцелі, паплылі

Праменьні колерамі ўсімі.

I мне цяпер усё адно —

Ці ў дождж, ці ў буру, ці ў завею.

Я маю добрае віно:

Цябе і верш. I я хмялею.

Радкі, як рукі падаю,

I маладосьць тваю вітаю.

Ізноў на лірыку маю

Лёг шэпат згубленага раю.

Перада мною ты стаіш,

Як Ева зь яблыкам спакусным.

I слова рве начную ціш,

I ўжо няма спакою вуснам.

Я маю добрае віно:

Цябе і верш. I я хмялею...

У снох нясу на палатно

Жывую белую лілею.

* * *

Мне пра жахі проці ночы не кажы...

Кажаны пад дахам змрочным. Капяжы

У душы людзкой, адзвоньваючы, кпяць:

Ці жыцьця экзамін вытрымаў на «пяць»?

Ці на сьпеласьць думак маеш атэстат?

Ці расьцьвіў у сэрцы лятуценьняў сад?

Навальніца, злая сьцюжа і вятры.

Зноў завяла з маем ружа да пары.

Голым смуткам пазірае куст-жабрак:

Просіць радаснага сонца і дабра.

I напэўна — дачакаецца вясны.

А ці ўбачу я прытулак мой лясны?

Там таксама меў я свой ружовы цьвет —

Маладосьць, і сьпеў, і нераскрыты сьвет...

Вечар восеньскі трывожна вяжа сны,

I нясуць на крылах вусьціш кажаны.

Мне пра жахі проці ночы не кажы.

Я іх бачыў, перажыў... Як міражы,

Адплылі яны. Адно мне сьніцца край,

Дзе з табой я

Почта сайта: Карта сайта	Для правообладателей и авторов книг ПРАВИЛА
2017-2024 © "Litvek" - время читать книги! Онлайн библиотека fb2. В библиотеке находятся книги Public Domain и легальные карточки книг на правах партнёрской программы ЛитРес. Если вы нашли книгу нарушающую авторские права, пожалуйста, напишите нам!

Вячорная лiрыка Рыгор Крушына