Каляды.

— Бывай, Ал, — сказаў Гары, калі сын абдымаў яго. — Не забудзься, што Хагрыд запрашае цябе на гарбату ў наступную пятніцу. Не дурэй з Піўзам. Не выклікай нікога на дуэль, пакуль не навучышся гэтаму. І не дазваляй Джэймсу нерваваць цябе.

— А што, калі я буду ў Слізэрыне?

Ціхія словы прызначаліся адзінаму бацьку, і Гары ведаў, што толькі момант ад’езду мог прымусіць Альбуса паказаць, якім моцным і шчырым быў яго страх. Гары схіліўся так, што твар Альбуса быў крыху вышэйшы за ягоны. У адзінага з траіх дзяцей Гары ў Альбуса былі вочы Лілі.

— Альбус Сэверус, — ціха сказаў Гары, каб не пачуў ніхто, акрамя Джыні, але яна была дастаткова тактоўнай, каб рабіць выгляд, што махае рукой Розе, якая была ў цягніку. — Табе далі імя ў гонар двух дырэктараў Хогвартса. Адзін з іх быў слізэрынцам, і, магчыма, ён быў самым мужным чалавекам з усіх, каго я ведаў.

— Але скажы толькі…

— І Слізэрын атрымае выдатнага студэнта, ці не так? Гэта не мае значэння для нас, Ал. Але калі гэта важна для цябе, ты зможаш выбраць Грыфіндор ці Слізэрын. Капялюш-размеркавальнік дазволіць табе выбраць.

— Сапраўды?

— Ён даў выбар мне, — сказаў Гары.

Ён ніколі не казаў гэтага сваім дзецям, і таму ўбачыў здзіўленне на твары Альбуса. Але паколькі ва ўсім пунсовым цягніку пачалі бразгаць дзверы, і затуманеныя абрысы бацькоў зтоўпіліся для апошніх пацалункаў і напамінаў, Альбус ўскочыў у вагон, а Джыні зачыніла за ім дзверы. З бліжэйшых вокнаў звешваліся студэнты. Вельмі шмат твараў і ў цягніку, і на вуліцы, здавалася, былі павернуты да Гары.

— Чаму яны ўсе ўтаропіліся? — выпытваў Альбус, калі яны з Розай выцягвалі шыі,

разглядаючы іншых студэнтаў.

— Не турбуйся, — адказаў Рон. — Гэта праз мяне. Я надзвычай знакаміты.

Альбус, Роза, Х’юга і Лілі засмяяліся. Цягнік пачаў рухацца, Гары крочыў побач, гледзячы на худы твар сына, які ўжо гарэў ад хвалявання. Гары працягваў усміхацца і махаць, хаця бачыць, як сын пакідае яго, было нібыта невялікая страта…

Апошнія рэшткі пары знікалі ў восеньскім паветры. Цягнік павярнуў. Рука Гары ўсё яшчэ была паднятая ў развітанні.

— З ім усё будзе добра, — прамармытала Джыні.

Гары паглядзеў на яе і бяздумна апусціў руку, дакрануўшыся да маланкавага шнару на ілбе.

— Я ведаю.

Шнар не балеў ужо дзевятнаццаць гадоў. Усё было добра.

Канец