- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (60) »
class="poem">
Яно пахавана ў глыбокiя курганы,
Крывёй-бальзамам гоiць сны.
Твой гэнiй, у мiнулым паруганы,
Да славы ўзьнiмуць вольныя сыны.
Ты сiлы трацiла свае дазваньня;
Цябе абплакаў на кургане клён.
Штогод тваё спраўлялi ўкрыжаваньне,
Штогод гiсторыi праклён.
Таму й мiнулае ў мармурах не застыла
I медзьдзю-бронзай не зьвiнiць.
Яно ня знае готыкi, антычных стыляў,
Ня знае колераў сузорчатых зарнiц.
Язэп Пушча