Пан Тадэвуш, або Апошні наезд у Літве (Адам Міцкевіч) Страница 2 - Litvek

разасланых,

Да каляровых ніў, дзе жыта серабрыцца

І залачоная калышацца пшаніца,

Дзе грэчка, быццам снег, свірэпка, як бурштыны,

I дзяцельнік гарыць румянцамі дзяўчыны

А на мяжы, што стужкай абвіла палеткі,

Маўкліва грушы ціхія паселі зрэдку.

Між гэтых ніў калісьці, над руччом на ўзвышшы

ў бярозавым гаі, у дрэў густых зацішшы

Стаяў на падмуроўцы панскі дом драўляны:

Здалёк бялелі вокны, сцены і парканы,

Бо топалі, што двор ад ветру засланялі,

Іх бель на цёмным лісці рэзка адцянялі.

Той дом, хоць невялікі, але мілы воку;

Ля пуні тры стагі стаяць непадалёку

Снапоў, якіх падстрэшша памясціць не можа.

Відаць, уся акруга тут багата збожжам,

Відаць па ліку бабак сцесненых, як зоры,

Па колькасці плугоў, што йшлі уздоўж разоры

Па чарназёмным, пэўне, дворных ніў папары,

Дагледжаным старанна скрозь на ўсім абшары

І ўзрыхленым не горай агародніх градак,

Што тут ва ўсім дастатак, рупнасць і парадак.

Расчыненая брама ўсім апавяшчае,

Што рады тут гасцям, і ў госці запрашае.

Якраз паніч з’явіўся ў параконнай брычцы:

Аб’ехаў двор, каб каля ганка запыніцца,

З сядзення злез, а коні з брычкаю тым часам

Пайшлі шчыпаць траву ўздоўж плоту самапасам.

Дом быў пусты, ўваход праз ганак быў замкнёны

На зашчапкі, а тыя — палачкай праткнёны.

Прыезджы не пайшоў да чэлядзі пытацца,

Убег, адпёршы, ў дом — хацеў з ім прывітацца,

Даўно не бачыў дому, бо далёка ў месце

Канчаў навукі і канца прыждаў урэшце.

Убегшы, прагна азіраецца навокал

I, як старых сяброў, вітае чула зрокам

Шпалеры, мэблю, ўжытку хатняга прадметы,

Якімі змалку быў акружаны, сагрэты.

Ды ўсё здалося меншым — сцены быццам селі,

Аднак партрэты даўнія на іх віселі.

Касцюшка тут у простай кракаўскай чамары

Аберуч меч дзяржыць, узняўшы вочы ў хмары.

Вось так ён прысягаў за родны край любімы

Загінуць ці прагнаць трох ворагаў радзімы.

Далей сядзіць, апрануты па-польску, ў скрусе

Пан Рэйтан, бо свабоду край утраціць мусіў,

Трымае востры нож, накіраваны ў лона,

А перад ім «Федон» і жыццяпіс Катона.

Далей Ясінскі, юны прыгажун схмурнелы,

А поруч Корсак, сябра неадступны, смелы —

Сякуць на шанцах Прагі маскалёў заўзята,

А Прага ўжо навокал полымем абнята.

Курантавы гадзіннік — сябра год дзіцячых —

У шафе каля нішы з радасцю убачыў

І зараз жа ўхапіўся за шнурочак з кісцю,

Каб марш Дамброўскага пачуць, як і калісьці.

Праз дом увесь прабег, шукаючы вачыма

Пакой, дзе жыў перад дзесяткам год хлапчынам

Убег, ды адступіўся — веры даць не хоча

Сваім вачам: яго пакой — пакой жаночы!

Цікава, чый? Здаўна быў дзядзька адзінокім,

А цётка ў Пецярбургу дзесь жыла далёкім,

І не жыла ж тут ахмістрыня! На раялі

Паперы, ноты, кнігі абы як ляжалі.

Усё раскідана нядбайна, але міла,

Тут, пэўне, не старая ручка лад чыніла!

Вось і сукенка белая з калочка знята,

Чакае некага, на крэсла згіб напята,

А з вокнаў шлюць прыемны водар па пакоі

Вазонікі герані, астраў і леўкоі.

Прыезджы ля акна спыніўся — што за дзіва?

На месцы ўзмежка саду з крапівой куслівай

Цяпер гародчык быў маленькі і стракаты,

Травы ангельскай повен і пахучай мяты.

Драўляны нізкі плоцік бег цераз палетак,

Пакрыты стужкамі іскрыстых ясных кветак.

Відаць, былі нядаўна градкі паліваны,

Стаяў яшчэ кубелец тут з вадой драўляны;

Але гароднічкі няма — кудысь прапала,

Відаць, вось-вось пайшла: яшчэ не перастала

Хістацца брамка, вунь і след віднее ножкі —

Відаць, была без чаравічка і панчошкі.

На белі дробнага пяску, сказаў бы снегу, —

Выразны лёгкі след; пакінуты з разбегу,

Ён тут ад нейкіх ножак дробненькіх застаўся

Таго, хто бегучы, зямлі ледзь дакранаўся.

Спыніўся ля акна, задумаўся прыезджы

І доўга удыхаў тых кветак водар свежы.

Нагнуўся нізка над фіялкі кволым кустам,

Па сцежках бег цікавым вокам, але пуста

Было там. На слядах тады ізноў спыняўся

I адгадаць, чые яны былі, стараўся.

Падняў раптоўна вочы, бачыць — на паркане

Стаіць дзяўчына ў белым ранішнім убранні,

Якое стан яе ледзь да грудзей хавае,

А шыю лебедзя і рукі адсланяе.

Ліцвінка ходзіць гэтак толькі зрання ўдому

І ў тым мужчыне не пакажацца чужому,

Дык хоць адна была, а рукі скрыжавала,

Каб тое засланіць, што сукня не хавала.

А валасы, не ў буклях, але вузялкамі

Пазвязваныя густа з белымі стручкамі,

Галоўку дзіўна упрыгожвалі — на сонцы

Свяцілі, як карона на святой іконцы.

Аблічча не было відаць. А той хвіліне

Яна глядзела ў поле. Убачыўшы ў даліне

Кагось, са смехам жвава пляснула ў далоні,

Зляцела з плоту белай птушкай і ў разгоне

Шугнула цераз кветкі, плоцікі, дарожкі

І ўздоўж прыстаўленай да падаконня дошкі,

Пакуль ён схамянуўся, ціхай яснай зданню

ў акно ўляцела, быццам месячнае ззянне;

ўзяла сукенку, бегла да люстэрка смела,

Ды госця ўбачыла. З рук сукня паляцела,

Сама ж яна ад страху раптам пабялела.

Твар хлопца загарэўся чырванню жывою,

Як хмарка, калі раннем стрэнецца з зарою.

Прыжмурыў вочы падарожны, засланіўся,

Хацеў перапрашаць, тлумачыць, пакланіўся,

Ступіў назад; дзяўчына ўскрыкнула нязвонка,

Як быццам бы дзіця, жахнуўшыся спрасонку.

Спалохаўся паніч, зірнуў: няма дзяўчыны.

Збянтэжаны пайшоў і нейкія хвіліны

Зусім не ведаў, ці яму цяпер смяяцца

З таго спаткання, цешыцца ці мо стыдацца.

А ў гэты час фальварка ўвагі не мінула,

Што брычка з новым госцем к ганку завярнула

І ўжо, старым звычаем, коней распрагаюць,

Даюць ім сена і аброку засыпаюць,

Бо не хацеў Суддзя, паводле новай моды,

Скіроўваць у карчму сваіх гасцей падводы.

Хоць слугі не сустрэлі госця ў той жа хвілі,

Не думай, што ў Суддзі ўсе абы-як служылі^[3] —

Яны загаду пана