Дж. К. Роўлінг Гары Потэр і Філасофскі Камень

— РАЗДЗЕЛ I — Хлопчык, які выжыў

Містэр і місіс Дурслі, што жылі ў доме нумар 4 па Прайвет Драйв, вельмі ганарыліся тым, што могуць у любы час заявіць, што яны нармальныя людзі. Немагчыма было ўявіць, такія людзі маглі быць замяшаныя ў чымсьці незвычайным, а ўжо тым больш загадкавым:  яны цярпець не маглі ўсялякіх дзівацтваў.

   Містэр Дурслі, буйны мясісты мужчына, у якога амаль цалкам адсутнічала шыя, а пад носам раслі вельмі доўгія вусы, працаваў дырэктарам фірмы пад назвай Гранінгс, якая вырабляла дрылі. Місіс Дурслі, худая бландынка вельмі вялікай шыяй, любіла зазіраць за чужыя платы і шпіёніць за суседзямі. У іх быў маленькі сын, якога звалі Дадлі - па меркаванні бацькоў, у свеце яшчэ не нараджалася дзіця больш цудоўнае.

   У гэтай сям’і было ўсё, чаго толькі можна пажадаць. Але быў у іх і адзін сакрэт. Прычым больш за ўсё на свеце яны баяліся, што хто-небудзь пра яго даведаецца. Дурслі нават уявіць сабе не маглі, што з імі будзе, калі хтосьці дазнаецца праўду пра Потэраў. Місіс Потэр была сястрой місіс Дурслі, але яны не сустракаліся ўжо некалькі гадоў. Місіс Дурслі нават рабіла выгляд, што ў яе няма ніякай сястры, бо сястра і яе нікчэмны муж былі поўнай супрацьлегласцю сям’і Дурслі.

   Дурслі ўздрыгвалі ад адной думкі пра тое, што сказалі б суседзі, калі б Потэры з'явіся ў іх на вуліцы. Дурслі ведалі, што ў Потэраў таксама ёсць маленькі сын, але яны яго ніколі не бачылі. І яны катэгарычна не жадалі, каб іх Дадлі меў зносіны з дзіцем такіх бацькоў.

  Калі ў аўторак містэр і місіс Дурслі прачнуліся сумнай шэрай раніцай - таго дня, калі пачынаецца наша гісторыя – нішто, уключна з пахмурным небам за вакном, не прадвяшчала, што па ўсёй краіне адбудуцца таямнічыя, загадкавыя падзеі. Містэр Дурслі нешта спяваў сабе пад нос, завязваючы самы жудасны гальштук, а місіс Дурслі паспешліва пераказвала ўчорашнія плёткі, адначасова ўпіхваючы Дадлі ў высокае дзіцячае крэсла.

   Ніхто з іх не ўбачыў вялікую рудавата-карычневую саву, якая праляцела паблізу вокнаў.

   А палове дзевятай містэр Дурслі узяў партфель, дзяўбнуў місіс Дурслі у шчаку і паспрабаваў пацалаваць на развітанне Дадлі, але прамахнуўся, таму што ў гэты самы момант Дадлі нібы звар’яцеў, што з ім адбывалася даволі часта. Ён раскалыхваўся ўзад-уперад на крэсле і адчайна шпурляўся аўсянкай.

   - Ух, ты мой маленькі, - са смехам выціснуў з сябе Дурслі, выходзячы з дому.

   Ён сеў у машыну і выехаў са двара.

На вуглу вуліцы містэр Дурслі зазначыў, што адбываецца нешта дзіўнае: на тратуары стаяла кошка і ўважліва вывучала мапу, якая ляжала перад ёй. У першую секунду містэр Дурслі нават не зразумеў, што менавіта ён убачыў, але затым, ужо абмінуўшы кошку, затармазіў і рэзка азірнуўся. На вуглу Прайвет Драйв сапраўды стаяла паласатая кошка, але ніякай мапы відаць не было.

   - І здасца ж такое! - буркнуў містэр Дурслі.

   Мусіць, ва ўсім вінаватыя панурная раніца і бляклае святло ліхтара. На ўсялякі выпадак містэр Дурслі заплюшчыў вочы, потым зноў расплюшчыў іх і ўтаропіўся на кошку. А кошка ўтаропілася на яго.

   Містэр Дурслі адвярнуўся і паехаў далей, працягваючы сачыць за кошкай у люстэрка задняга выгляду. Ён зазначыў, што кошка чытае шыльду, на якой было напісана " Прайвет Драйв ". “Не, вядома ж не чытае, - хутка выправіў ён самога сябе, - а проста глядзіць на шыльду”. Бо кошкі не ўмеюць чытаць - роўна як і вывучаць мапы.

   Містэр Дурслі паківаў галавой і паспрабаваў выкінуць з яе кошку. І пакуль яго аўтамабіль ехаў да Лондана з прыгарада, містэр Дурслі думаў пра буйны заказ на дрылі, які разлічваў сёння атрымаць.

    Але, калі ён пад'ехаў да Лондана, дрылі вылецелі з яго галавы ў імгненне вока, бо, патрапіўшы ў звычайны ранішні аўтамабільны корак і ад няма чаго рабіць, гледзячы па баках, містэр Дурслі зазначыў, што на вуліцах з'явілася мноства вельмі дзіўна апранутых людзей. Людзей у мантыях. Містэр Дурслі не пераносіў людзей у недарэчнай вопратцы, ды ўзяць хоць бы цяперашнюю моладзь, якая расходжвае чорт ведае ў чым! І вось зараз гэтыя, апранутыя па нейкай дурацкай модзе.

   Містэр Дурслі забарабаніў пальцамі па рулі. Яго погляд спыніўся на дзіўных тыпах, што стаялі недалёка ад яго і ажыўлена шапталіся адзін з адным. Містэр Дурслі прыйшоў у ярасць, убачыўшы, што некаторыя з іх зусім не маладыя, - падумаць толькі, адзін з мужчын выглядаў нават старэй за яго, а дазволіў сабе апрануць ізумрудна-зялёную мантыю! Ну і тып! Але тут містэра Дурсля ахінула думка, што гэтыя незразумелыя асобы, напэўна, усяго толькі збіраюць ахвяраванні або што-небудзь гэткага кшталту... Так яно і ёсць! Машыны нарэшце крануліся з месца, і праз некалькі хвілін містэр Дурслі заехаў на паркоўку фірмы Гранінгс. Яго галава зноў была забітая дрылямі.

Кабінет містэра Дурслі, дзе ён заўсёды сядзеў спінай да вакна, знаходзіўся на дзевятым паверсе.

    Аддавай перавагу ён сядзець тварам да акна, яму, хутчэй за ўсё, цяжка было б гэтай раніцай засяродзіцца на дрылях. Але ён сядзеў да вакна спінай і не бачыў соў - падумаць толькі, соў, якія лёталі не ўначы, як зазвычай, а ўдзень! І гэта ўжо не кажучы пра тое, што совы - лясныя птушкі, і ў гарадах – тым больш такіх вялікіх, як Лондан - не жывуць.

   У адрозненне ад містэра Дурслі, людзі, якія знаходзіліся на вуліцы, выдатна бачылі гэтых соў, што імкліва праляталі паблізу іх адна за адной, і шырока раскрывалі рты ад здзіўлення і паказвалі на іх пальцамі. Большасць гэтых людзей за ўсё жыццё не бачылі ніводнай савы, нават уначы.

   Увогуле, у містэра Дурсля была цалкам нармальная, пазбаўленая ад соў раніца. Ён накрычаў на пяцёх падначаленых, зрабіў некалькі важных тэлефанаванняў і некалькі разоў падвысіў голас на сваіх тэлефонных субяседнікаў, так што настрой у яго быў проста выдатны - датуль, пакуль ён не вырашыў трохі расцерці ногі і купіць сабе булачку ў булачнай насупраць.

   Містэр Дурслі ужо забыўся на людзей у мантыях і не ўспамінаў пра іх, пакуль не сутыкнуўся з групкай дзіўных тыпаў недалёка ад булачнай. Ён не змог зразумець, чаму пры адным толькі поглядзе на іх яму станавілася не па сабе.

   Гэтыя тыпы таксама ажыўлена шапталіся, і ён не ўбачыў у іхніх руках ніводнай кружкі для збору ахвяраванняў. Ідучы з булачнай з пакетам, у якім ляжаў вялікі пончык, містэр Дурслі зноўку быў вымушаны прайсці паблізу гэтых дзіўных асоб, і ў гэты момант ён абсалютна выпадкова пачуў:

 - ...так, гэта Потэры, менавіта так мне расказвалі...

 - ...так, іх сын Гары...

Містэр Дурслі спыніўся. У яго